سوخته کاری از هنرهای سنتی و البته فراموش شده ایران زمین می باشد که به صورت خلاصه تکنیک هنری ایجاد طرح‌های تزیینی بر روی چوب یا چرم از طریق سوزاندن آنها با میلۀ فلزی داغ است. به‌طور معمول برای ایجاد این نقوش از هویه استفاده شده و با استفاده از حرارت و تکنیک‌های خاص از قبیل تغیر دما و تغییر سرعت دست در زمان سوخت نگاری، طیفی از رنگ قهوه‌ای روی چوب ایجاد می‌شود.
در این هنر دقت از جایگاه بالایی برخوردارمی باشد.کوچکترین بی دقتی و حواسپرتی باعث از بین رفتن اثر به طور کامل خواهد شد.تناسب کنتراستهای اعمال شده بر روی چوب نیز از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.در سوخته کاری از دو رنگ اصلی قهوه ای و طلایی استفاده می شود و طیف های مختلفی که از این دو رنگ بوجود می آید ، تعیین کننده زیبایی اثر خواهد بود.خلق کنتراستهای مختلف از دو رنگی که گفته شد و البته برقراری تناسب بین آنها ، تنها هنری است که یک هنرمند سوخته کار پس از انتخاب شایسته طرح باید به منصۀ ظهور بگذارد.حساسیت بالا باعث می شود که هنرمند تمام تمرکز و توجه خود را در زمان انجام کار، معطوف به آن کرده و کوچکترین توجهی به اطراف نداشته باشد ؛ چون کمترین اختلاف زمانی در انجام سوخت باعث تغییر رنگ چوب و در نتیجه اختلاف در کنتراستها شده و یا اینکه باعث فرو رفتن نوک بسیار داغ هویه در چوب شده و اثر را از بین خواهد برد.نفس نیز در هنگام انجام سوخت حبس می شود تا کنترل بیشتری بر روی چوب و هویه اعمال گردد.یکی از مزیت های معرق انعطاف پذیری و قابلیت ترکیب اون با سایر هنرها مثل منبت ، مشبک ، سوخته کاری و … هست .
سوخته کاری بصورت مجزا و یا بصورت ترکیبی برای عمق بخشی ، سه بعدی سازی و سایه زدن کار ها استفاده خواهد شد که در صورت کاربرد مناسب جلوه ی بی نظیری به کار خواهد بخشید.